گاهی دلتنگی هایمان به وقت تنهایی را گردن دوره و زمانه و روز و ماه و ... می اندازیم .  از کوچکترین اشتباه و خطای هم نمی گذریم غافل از اینکه خودمان هم خیلی جاها ناآگاهانه خطا می کنیم . بعد توی یک چرخه ی غلط دست و پا می زنیم ! شروع می کنیم به حرفها و جملات تکراری به هم گفتن و همدیگر رو متهم کردن برای حرفها و رفتارهایی که داشتیم و داشتند . همین الان یک لحظه از این چرخ پیاده شو ! عمیق به ته ته دلت نگاه کن ! اگر الان این آدمه که داری متهمش می کنی برات مهم نبود اصلا ذهنت رو‌مشغولش می کردی ؟!  ما از آدمایی دلخور میشیم که بیشتر از همه دوستشون داریم ! پس قبول کنیم که اگر ارتباطی مختل هست حتما هر دو طرف سهمی داشته ایم ! از صندلی قربانی پیاده بشیم ! کلام و رفتارمون رو بررسی کنیم و سعی کنیم اندازه ی ۵۰ درصد سهم خودمون از رابطه از این به بعد درست رفتار کنیم و با کمی انعطاف عزیزمون رو هم به خاطر اشتباهاش ببخشیم . زندگی کوتاهتر از اونیه که بخواهیم از عزیزامون کینه بگیریم .  بعضی وقتا خیلی زود دیر میشه  مواظب دلهای هم باشیم . عفو و بخشش کلید آرامش ماست .