ﺁﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﭼﻮﺏ نامرئی تنببه ﺧﺪﺍﺳﺖ ...

ﭼﻮﺏ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺧﺪﺍ ﻧﺎﻣﺮﺋﻴﺴﺖ...

ﻧﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻴﻔﻬﻤﺪ،
ﻧﻪ ﺻﺪﺍﻳﻲ ﺩﺍﺭﺩ...

ﻳﻚ ﺷﺒﻲ، ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ...
ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺑﻐﺾ،
ﻧﻔﺴﺖ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ...
ﺧﺎﻃﺮﺕ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ...

ﻛﻪ ﺷﺒﻲ، ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ...
ﺑﺎﻋﺚ ﻭ ﺑﺎﻧﻲ ﻳﻚ ﺑﻐﺾ ﺷﺪﻱ!!!
ﻭ ﺩﻟﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻱ...
ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﺮﺩﻱ    «ﺑﻐﺾ»؛

ﭘﺎﭘِﻲ ﺍَﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ...!

ﻭ ﺷﺒﻲ ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ...
ﻣﻴﻨﺸﻴﻨﺪ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻧﻔﺴﺖ...

ﻭ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑِﺎﻻِﺟﺒﺎﺭ...
ﻫﺮ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺻﺪﺑﺎﺭ...
ﻣﺤﺾ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﺍﻩ ﻧﻔﺴﺖ...
ﺑﻐﺾ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻜﻨﻲ...

ﺁﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﭼﻮﺏ،
ﭼﻮﺏِ ﺧﺪﺍﺳﺖ ...